27.09.2022
Եկեղեցին՝ նոր Իսրայել
Չջնջելով, այլ հաստատելով հրեաներին տրված պատվիրանները, Քրիստոս դրանով իսկ հաստատեց, որ այդ պատվիրանները հրեա ժողովրդի միջոցով տրվել են ողջ մարդկությանը։ Քրիստոս հաստատեց օրենքն ու պատվիրանները, բայց մերժեց հրեաներին և սա կարևոր հանգամանք է տարբերակելու համար Մովսեսի ու մարգարեների կողմից մարդկությանը տրված պատվիրանները, հրեա ժողովրդից, որը հալածեց ու սպանեց մարգարեներից շատերին, հալածեց ու խաչ հանեց Քրիստոսին, որն իրենց խոստացված Մեսիան էր։
Քրիստոս հաստատեց հրեաների միջոցով մարդկանց տրված օրենքները (Մատթ. 5։17-18).
«Դուք ձեր սատանայ հօրից էք, եւ կամենում էք ձեր հօր ցանկութիւններն անել. Նա սկզբիցը մարդասպան էր, եւ ճշմարտութեան մէջ չմնաց, որովհետեւ ճշմարտութիւն չ’կայ նրանում» (Հովհ. 8։44)։
Երկինք համբարձվելուց և Հոր աջ կողմում նստելուց հետո ևս Քրիստոս հրեաներին «սատանայի ժողովուրդ» է անվանում և հավելում, որ նրանք երկրպագելու են քրիստոնյաների առաջ.
«Ահա՛ւասիկ ես յանձնում եմ քեզ Սատանայի ժողովից եղողներին. նրանք իրենց մասին ասում են, թէ հրեաներ են, բայց չեն. եւ ստում են. պիտի այնպէս անեմ նրանց, որ գան եւ երկրպագեն քո ոտքերի առաջ ու իմանան, որ ես սիրեցի քեզ» (Հայտն. 3։9)։
Այսպիսով, Աստվածընտրյալ Իսրայելը, այլևս ոչ թե հրեա ժողովուրդն է իբրև առանձին ազգ, այլ Ընդհանրական Եկեղեցին, բոլոր նրանք՝ այդ թվում Քրիստոսին ընդունող հրեաները, որ հավատում են Աստծո Որդուն։ Իսրայելն այլևս քրիստոնյաներն են և Իսրայելի թշնամիներն այլևս ոչ թե հրեա ժողովրդի թշնամիներն են, այլ քրիստոնեական աշխարհի և ԸՆդհանրական Եկեղեցու թշնամիները։ Հենց այս համատեքստով պետք է ընթերցել Հին Կտակարանը, Իսրայելին ուղղված պատերազմի պատվիրանները, քանի որ միայն այս դեպքում հակասություն չի առաջանում Հին և Նոր Ուխտերի միջև։
Պատերազմել Եկեղեցու և ճշմարիտ հավատի թշնամիների դեմ և ներել միմյանց, կռվել ընդհանուր թշնամու դեմ, ներել անհատական թշնամուն։ Ահա Հին և Նոր Կտակարաններում Աստծո կողմից մեզ տրված պատերազմելու և ներելու պատվիրանների համառոտ ընդհանրացումը։
Այդ պատվիրանների հասցեատերն այլևս Ընդհանրական Եկեղեցին է և ոչ թե հրեա ժողովուրդը։ Հին Երուսաղեմն ավերված է, Սողոմոնի տաճարը՝ քանդված և հին Երուսաղեմի փոխարեն այլևս Նոր Երուսաղեմն է, որտեղ ամեն քրիստոնյա ինքն է տաճար և Աստծո ընդհանրական տաճարի մի սյունը.
«Ով յաղթի, նրան իմ Աստծու տաճարին սիւն պիտի դարձնեմ. եւ նա այլեւս այնտեղից դուրս չի գալու. եւ նրա վրայ պիտի գրեմ իմ Աստծու անունը եւ իմ Աստծու քաղաքի անունը, Նոր Երուսաղէմի, որ իջնելու է երկնքից, իմ Աստծուց, եւ նրա անունը նոր է» (Հայտն. 3։12)։
Հայտնության գրքում հիշատակվող եկղեցիները ներկայում գտնվում են Թուրքիայի տարածքում, բայց ակնհայտ է, որ Քրիստոսի խոսքն ուղղված է ներկայիս քրիստոնեական եկեղեցիներին և բոլոր քրիստոնյաներին։ Գուցե մեզանից ոմանք, այս կամ այն եկեղեցու թերացումների մասին Քրիստոսի խոսքը լսելիս, ճանաչում են իրենց այս կամ այն եկեղեցու մեջ։
Թե՛ Հին, թե՛ Նոր Կտակարանում Աստված ծայրահեղ անզիջող է ճշմարտության հարցում և Նրա մեջ մեղքի հանդեպ տոլեռանտության, լայնախոհության և բուդդիստական ոսկե միջինի նշույլ անգամ չկա.
«Գրի՛ր նաեւ Լաւոդիկէի եկեղեցու հրեշտակին. «Այսպէս է ասում Ամէնը՝ հաւատարիմ եւ ճշմարիտ վկան՝ Աստծու արարածների Սկիզբը. գիտեմ քո գործերը, դու, որ ո՛չ սառն ես եւ ո՛չ տաք. երանի դու սառն լինէիր եւ կամ տաք. 16 իսկ դու գաղջ ես՝ ո՛չ տաք, ո՛չ էլ սառն. հիմա պիտի փսխեմ քեզ իմ բերանից» (Հայտն. 3։14-16)։
Ինչպես տեսնում ենք, անհատական ներողամտություն և անձնական թշնամիների հանդեպ սեր քարոզող Քրիստոս, զրո հանդուրժողականություն է ցուցաբերում ճշմարիտ Եկեղեցու դավանանքից շեղվածների և կռապաշտների հանդեպ՝ համեմատելով նրանց փսխուքի հետ։ Եվ սա ասում է նույն Քրիստոս, Ով անգամ խաչի վրայից ներում էր հայցում Իրեն խաչողների համար.
«Ներիր դրանց, Հայր, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում» (Ղուկ. 23։34)։
Այսպիսով, Քրիստոս ներում է անիմացությամբ կատարված մեղքը, ներում է անգամ Իրեն խաչողներին, բայց գիտակցաբար մեղանչողներին և ապաշխարելու Իր հորդորն անտեսողներին, սպառնում է երկրային բազում աղետներով և դժոխքի հավերժ տառապանքներով։ Ավետարանում տրված ապաշխարության, սիրո և ներողամտության հորդորը չի լուծարում, այլ լրացնում է չարը պատժելու Աստծո հինկտակարանյան վճռականությունը, որը Քրիստոս հաստատեց նաև Հայտնության գրքում։
«Աստված սեր է», վկայում է Հովհաննես ավետարանիչը (1 Հովհ. 4։8) և բոլոր քրիստոնյաների համար սա բացարձակ ճշմարտություն է։ Բայց արդյո՞ք մենք ամեն բան գիտենք սիրո մասին, հատկապես, երբ խոսքը վերաբերում է կատարյալ սիրուն, Աստծո սիրուն։ Կարո՞ղ է արդյոք սերը սպառնալ, պատժել, սպանել։ Հայտնության գրքից և Հին Կտակարանից մեջբերված հատվածները կասկածի տեղ չեն թողնում՝ կարող է։ Իսկ կարո՞ղ է սերը ատել.
«Նոյնպէս եւ դու ունես նիկողայոսեանների վարդապետութիւնը, որ ես ատում եմ» (Հայտն. 2։15)։
— Ատում եմ,- ասում է Աստված, Որ Սեր է։ Ուրեմն սիրո համար ևս ատելի երևույթներ կան և սերն ընդունակ է ատել այն, ինչ ատելի ու անընդունելի է ճշմարտությանը, այլապես մեր սերը կեղծ կլիներ։ Սերն ատում է կռապաշտությունը, այլապես կսիրեինք կուռքերին։ Սերն ատում է մահը, այլապես հարություն չէր լինի։
Շարունակելի…
Հեղինակ՝ Մհեր Բեյլերյան,
Գրվել է 2020 թ. հուլիս ամսին
