​… Կասկածի դարում հայկական Սփյուռքում, ուր եկեղեցին լցրել է ունկնդիրը, բայց ոչ մասնակիցը, երեք-չորս, երբեմն ավելի դավանակիրներով է՛լ կասկած չունենք. հարատևորեն ծեսի խորքերում, վաղ Եկեղեցու ավանդույթի մեջ երախայից լիթանիան գծել է սահմանը, ամեն կիրակի այն հատելն ենք ընտրում։

Թե բաշխվում է Սերն ամեն կիրակի, ու թե «առե՛ք, կերեք…, արբե՛ք ի սմանէ ամենեքեան…», բաշխվում է այն մեզ համար, ու քանի բաշխվում է Սուրբ Պատարագը Կյուրակէին, ուրեմն պիտի՛ լինենք և մենք՝ ստացողներս։ Հայաստանից դուրս Առաքելական Եկեղեցում մատուցվում է Պատարագը քաղաքակիրթ ունկնդրի հայացքի ներքո։ Մշակույթ է այլևս ծեսը եկեղեցին լցնող քաղաքակիրթ բազմության համար, խորհրդազերծված իրականության մաս է դարձել «Խորհուրդը խորին, անհաս ու անսկիզբ»…

Չլինի՞ թե օրերից մի օր բաշխվի Սերն ու չգա ընդունողը, չլինի՞ թե կանչվենք ու չգնանք հարսանիքին, չլինի՞ թե գնանք, բայց մնանք անհաղորդ, մոռանանք Բաժակը, հարատև շարժումը Սուրբ Երրորդության, չլինի՞ թե արժանի-անարժան պայքարի բովում ընկրկենք հանկարծ, դառնանք… ունկնդիր …