Եկեղեցին, ըստ Ավետարանի, իրավասու է ներել ու չներել, օրհնել ու բանադրել, մինչդեռ մենք ունենք իրավունք ներելու միայն մեր անձնական թշնամիներին, ներել այն թշնամանքը, որն առաջացել է կենցաղային վեճից և անգամ հանգեցրել ապտակի։ Անձնական թշնամիները մեր մերձավորն են, այլապես նրանց հետ հնարավոր չէր լինի անձնական շփում ունենալ, և այսպիսի ներողամտությունը լիովին համապատասխանում է մերձավորին սիրելու պատվիրանին։ Լեռան քարոզում Քրիստոսի կողմից թվարկվող ներելու բոլոր դեպքերն առնչվում են անձնական հարաբերություններին՝ «եթե մեկը քո աջ ծնոտին ապտակի…», «եթե մեկը կամենա քեզ բռնադատել…», «եթե մեկը քեզ հարկադրի…», «տո՛ւր նրան, ով քեզանից խնդրում է…», «սիրե՛ք ձեր թշնամիներին, օրհնե՛ք ձեզ անիծողներին… բարություն արե՛ք ձեզ ատողներին…», «աղոթե՛ք նրանց համար ովքեր չարչարում են ձեզ», և այլն։ Այլ կերպ չէր կարող լինել, քանի որ բոլոր այս պատվիրանները բխում են մերձավորի հանդեպ սիրո պատվիրանից, իսկ «մերձավոր» բառն իսկ ենթադրում է անհատական կապ, անձնական շփում, ծանոթություն։ Մենք անձամբ չգիտենք ո՛չ Արիոսին, ո՛չ Նեստորին, ո՛չ մյուս հերձվածողներին և նրանց հետևորդներին, որոնց բանադրել է Եկեղեցին։ Սակայն, եթե անգամ ապրեինք նրանց դարաշրջանում և անձամբ ճանաչեինք նրանց, եթե նրանք լինեին մեր մերձավորը կամ հարևանը, միևնույն է, Ավետարանը մեզ թույլ չէր տա ներել նրանց, քանզի ոչ թե մեր անձնական թշնամին են, թեև մեր մերձավորն են, այլ Եկեղեցու և Աստծո թշնամին են, ուստի, նրանց ներել-չներելը որոշում է Եկեղեցին՝ Քրիստոսից տրված իշխանությամբ։

Լեռան քարոզի բոլոր պատվիրանները բխում են մերձավորին սիրելու պատվիրանից։ Իսկ կա՞ արդյոք ավելի կարևոր պատվիրան, քան մերձավորին սիրելն է։ Լսե՛նք, թե այս կապակցությամբ ինչ է ասում Ավետարանը.